پرسه آنگاه در کوچه پس کوچه های شیراز - دَبی بلاگ

به گزارش کاماپرس، علی امیر ریاحی معاون سردبیر، در صفحات نخستین این مجله در قالب یاداشتی در خصوص شیراز چنین نوشته است: پرداختن و نوشتن درباره شهری چون شیراز می تواند هیچ وقت به پایان نرسد، همواره گوشه ای در تاریخ و تبار وهنر و فرهنگ و کوچه پس کوچه هایش هست که یا امکان پرداختش نیست، یا مجالش. اما، با همین اندکی که در مجالمان بود، برای چون منی که شیراز را ندیده ام و عطر اردیبهشتی باغ هایش را نشیده ام، برای منی که شیراز همواره هیبتی دارد، برخاسته از میان غزل های حضرت سعدی، حافظ،...

در یکی از صفحه های ابتدایی این مجله عکسی از چند زن و دختر با چادرهای گلگلی در حافظیه شیراز در دهه 50 چاپ شده است. این عکس ساده و صمیمی، فتح باب نوستالژیکی است به پرونده ای 240 صفحه ای درباره شاعرانه ترین شهر جهان.

شیراز و کریم خان زند

وحید داور از نویسندگان این شماره از مجله با ابراهیم گلستان، کارگردان، مترجم و عکاس مطرح ایرانی گفتگویی داشته است. گلستان اول از کریم خان شروع می کند. هر چند وی معتقد است که در دوره این پادشاه اساس اجتماع تغییری نکرده اما در این خصوص می گوید: دست کم وقتی که درباره دوره کریم خان حرف می زنیم، یک وضع به هم ریخته هردبیلی نبوده. یک تفاوتی توی دوره کریم خان می بینیم. حتی خودش را پادشا نمی داند، خودش را وکیل الرعایا می داند.

این نویسنده در این گفتگوی مفصل جدا از اشاراتی که به گذشته شهر شیراز و تاریخ آن دارد، از خاطرات خود در دوران نوجوانی اش، مدرسه، معلم ها، هم شاگردی ها و.. در شیراز صحبت می کند. وی در بخشی از این گفتگو می گوید: اول کلاس هفتم که من رفتم در دبیرستان شاپور، رئیسش حسام زاده بود، و فوق العاده بود. مدرسه ای بود فوق العاده مترقی. هر هفته، ما جلسه بحث و انتقاد داشتیم، سخنرانی برای ما می کردند، شاگردهای مدرسه می بایست خودشان سخنرانی می کردند؛ پیشاهنگی فوق العاده بود. آقای پازارگاد جمعه ها ما را می برد به راهپیمایی. پیربنو رفتیم، برم دلک رفتیم، بولوردی رفتیم، فوق العاده بود واقعا، و تمامش بازی و قصه و همه این حرف ها بود. دوره خیلی خوبی بود.

داستان هایی از شهر خودمان

گلستان در این خصوص که چرا در داستان هایی که در شیراز نوشته، به جای شیراز می نویسد شهر خودمان، هم می گوید: نوستالژی من شاید بستگی من به شیرازه. آره، من شیراز را خب دوس داشتم. شیراز به دلایل متلف توی روحیات و حسیات من باقی مانده. یک چیز وسعت داری نیست، یک چیز عمق داری است. اگر بخواهم به صورت فیزیکی نگاه بکنم، از توی کوچه های بهار که رد می شدم، بهارنارنج که همه جا پر با عطاری ها، یا رنگرزی ها، خب اینها قشنگ بود. زیبایی های محلی آنجا بود دیگر. زیبایی هایی که تو ننوی فلورانس نمی بینی، توی رم نمی بینی، توی لندن نمی بینی.

حسن موریزی نژاد از دیگر نویسندگان مجله نیز با غلامحسین صابر، نقاش و عکاس مشهور شیرازی گفتگویی داشته است. این نقاش که به گفته نویسنده بخش زیادی از جوانان شیراز تحت تربیت او رشد کرده اند، چندین نمایشگاه در شیراز و تهران و شهرهای دیگر برگزار کرده و نقش موثری در هنر معاصر شیراز دارد.

گفتگو با محمد کشاورز با عنوان داستان شیراز، نگاهی ادبی به پیشینه و جلسات ادبی شیراز با عنوان ما دو سه مست خلوتی جمع شدیم این طرف، روایتی از زندگی شاپور بنیاد که در شعر و ادبیات شیراز معاصر و همچنین روایتی از زندگی چند خانواده جنوبی در شیراز در سال 1360 و روایت اقلیت های دینی شیراز، بخش هایی از این مجله را تشکیل میدهد.

در این شماره همچنین گفتگوها و مطالب خواندنی دیگری از هادی خانیکی، سیروس رومی، فرزاد مقدم؛ مینا رضایی، مهرزاد دیرین، بهرام دبیری و افسانه کامران نیز منتشر شده است. گدار حافظ و کتابی برای داشتن دو مطلب ویژه ای هستند که از زاویه ای متفاوت به آرامگاه و دیوان حضرت حافظ نگاه کرده اند.

یکی از خواندنی ترین مطالب این شمارۀ آنگاه، به خلبانِ شجاع و وطن پرستی اختصاص دارد که مایه غرور بسیاری از مردم شیراز است؛ شهید عباس دوران که با پروازهای جسورانه اش آسمان عراق و بغداد را ناامن کرده بود. صفحات پایانی مجله نیز به تصاویری اختصاص یافته است که بافت معماری شهر شیراز را نشان می دهد.

پرونده های ویژه آنگاه

سایر شماره های مجله آنگاه به موضوع هایی مانند کتاب هفته؛ کتاب همواره، بوشهر؛ دروازه مدارا، کافه و کافه نشینی، پیکان، رفاقت 50 ساله، خیابان انقلاب، خیابان کتاب، خیام، شاعر اکنون، کرانه های عامه پسندی، گالری، مهجور موثر و کانون پرورشی فکری بچه ها و نوجوانان اختصاص دارد. برای تهیه شماره قبلی آنگاه، می توانید به سایت این مجله مراجعه کنید.

سفرهای ادلیا: سفرهای ادلیا: ارزانترین تورهای مسافرتی اروپایی، آسیایی و کانادا