سقوط سپیدرود، تحفه انتقال های مالکیت پشت درهای بسته

به گزارش دَبی بلاگ، علیرضا مویدی فر ، این حال بی رمق مشتاق سقوط، بی تردید تحفه همان هایی است که رخدادهای مالکیتی سپیدرود را دو سال است که پشت درهای بسته اتاق های شان برده اند.

علیرضا مویدی فر ، سپیدرود افتاد. مدتها بود که افتاده بود و مثل بیماری بود که زندگی نباتی داشت و به ضرب و زور دستگاه احیا زنده مانده بود. همه چیزی که داشت، عشق و امید مردمانی بود که از عمق جان می خواستند تا تیمشان به زندگی در لیگ برتر بازگردد.

اما سپیدرود از ابتدای فصل افتاده بود. تیمی که اندک رمق و انگیزه و توان حضورش درمیان گرگ های لیگ برتر، درمیان خباثت ها و خیانت های مدعیان مدیریت فوتبال گم شد. دود شد و به هوا رفت. هرگز کتمان نمی کنم که در همین شهر، و در دل بعضی مدعیان طرفداری که چشم شان پر از اشک تمساح بود برای اوضاع سپیدرود، قند سقوط می ساییدند. این نفاق و دورویی، این چهره های ظاهر الصلاح بی صلاحیت، این ولع دلالی و واسطه گری، این اشتیاق دیده شدن و لایک و فالوئر جمع کردن، این بی صاحبی و بی ثباتی، این طمع ها و تطمیع ها، برای بزرگ ترین باشگاه ها هم رمقی نمی گذارد، چه برسد به پیکر نحیف و فرتوت سپیدرود و فوتبال رشت.

افتادن، سرنوشت محتوم سپیدرود بود. آنها که تیزبین تر بودند، از همان زمان نمایش مبتذل خداداد و میناوند در هتل، بوی سقوط را استشمام کردند. دوران پر حرف و حدیث علی کریمی، که در لوای نام جادوگر، هیچ کمکی به تیم در حال دست و پا زدن نکرد، به بیاتی ختم شد که هنوز بیلان درآمدزایی ناشی از فروش آب معدنی اش را منتشر نکرده است.

این بستر نسیه، این اتمسفر دم دستی و باری به هر جهت، این حال بی رمق مشتاق سقوط، بی تردید تحفه همان هایی است که رخدادهای مالکیتی سپیدرود را دو سال است که پشت درهای بسته اتاق های شان برده اند و هیچ کس جز خودشان نمی داند که فردا قرار است چه اتفاقی بیفتد. ای بسا خودشان هم ندانند.

تقلیل دادن سقوط سپیدرود به عملکرد بازیکنان و سرمربیان و تا حتی پیمانکاران اداره باشگاه (اسم شان را مالک نگذارید)، اشتباه فاحشی است که می تواند سرنوشت فوتبال رشت و گیلان را تا سالها با سقوط گره بزند. فوتبالی که مدیر ندارد، که چشم انداز ندارد، که راهبرد ندارد اما تا بخواهی ادعا دارد. آنچه بر داماش و دیدار پلی آف لیگ دو گذشت هم خارج از این داستان نیست. کما اینکه بر سرنوشت ملوان.

حالا باید سالها بکوبیم تا دوباره به سطح اول فوتبال ایران برگردیم. اما چگونه؟ نشنیدم در دو سالی که سپیدرود در لیگ برتر بود و تیم های دیگر در راه رسیدن، کوشش می کردند، یک نفر بیاید و الگوی راهنمایی سپیدرود از لیگ دو تا لیگ برتر را پیاده و مدل سازی کند تا بر مبنای آن الگو و حک و اصلاحش، نقشه راهی برای باشگاهها و باشگاهداری گیلان فراهم گردد.

همه، بلا استثنا، از مدیر و مربی و بازیکن و طرفدار و خبرنگار و رسانه چی و منتقد، درگیر مسایل مبتذلی مثل مالکیت های عاریتی و بود و نبود فلان مربی یا بهمان بازیکن یا گیر و گرفت فلان لیدر و بهمان نماینده بودند. تیمی که پول نداشت، امکانات درخور نداشت، ثبات مدیریتی و مربیگری و بازیکن نداشت، و آینده ای پیش روی خود نمی دید، حداقل می توانست به گذشته خود رجوع کند. تا بداند که کجا ایستاده و چگونه می توان این ایستادگی را استمرار ببخشد.

سپیدرود افتاد. حالا عده ای که ورای ظاهر همراه شان، این روزها را آرزو می کردند، می توانند تا مدتی شادمان باشند. ولو زیرپوستی. اما اگر از سقوط سپیدرود، کارورزان و دلبستگان فوتبال گیلان، آنچه را که باید، نیاموزند، این دلخوشی از سقوط رقیب، به انتهای چاه ویل نابودی و محو فوتبال گیلان خواهد انجامید. اشک خشک می گردد و خون بند می آید. اما جای زخم باقی خواهد ماند.